Propagacja radiowa poprzez dukty troposferyczne jest zjawiskiem, które pozwala na nawiązywanie łączności na znacznie większe odległości, niż byłoby to możliwe w standardowych warunkach. Dukty troposferyczne tworzą się, gdy warunki atmosferyczne takie jak temperatura, wilgotność i ciśnienie sprzyjają powstawaniu warstw o różnej gęstości w troposferze, co prowadzi do załamywania fal radiowych i ich uwięzienia w tych warstwach. Dzięki temu fale radiowe mogą pokonywać setki, a nawet tysiące kilometrów, umożliwiając krótkofalowcom nawiązywanie łączności dalekosiężnej. Tego rodzaju propagacja jest szczególnie cenna dla radioamatorów, którzy mogą dzięki niej osiągać wyjątkowo dalekie połączenia, często z niespodziewanymi regionami świata.
Propagacja radiowa poprzez dukty troposferyczne najlepiej sprawdza się dla częstotliwości w zakresie fal ultrakrótkich (VHF) i mikrofal (UHF i SHF), czyli od około 30 MHz do kilku GHz. Powodem jest to, że fale o tych częstotliwościach mają odpowiednie właściwości fizyczne, które pozwalają na efektywne uwięzienie ich w warstwach atmosferycznych o zmiennych właściwościach.
Fale radiowe o niższych częstotliwościach (np. HF) mają tendencję do odbijania się od jonosfery lub propagowania się wzdłuż powierzchni ziemi, co ogranicza ich zdolność do korzystania z dukty troposferyczne. Z kolei fale o wyższych częstotliwościach, powyżej kilku GHz, mogą być bardziej tłumione przez atmosferę, zwłaszcza w obecności deszczu lub innych zjawisk meteorologicznych.
Indeks Hepburn Tropo to przewidywany stopień odbicia fal radiowych w troposferze, jaki może wystąpić na danym obszarze.